ନାରଦଙ୍କଠାରୁ ଏହା ଶୁଣି ଦେବରାଜ ଇନ୍ଦ୍ର ପ୍ରମାଦ ଗଣିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ହାତଯୋଡି ସେ ନାରଦଙ୍କୁ କହିଲେ, "ଦେବର୍ଷି ! ଏହି ଭୁଲ୍ ନିମନ୍ତେ ମୋତେ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ । ମୁଁ ଜାଣିନଥିଲି ତାଙ୍କର ଗର୍ଭରେ ଭଗବାନଙ୍କର ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ।" ତାପରେ ଇନ୍ଦ୍ର ମୋର ମାତାଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେଲେ । ନାରଦ ମୋର ଅସହାୟା ମାତାଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ଆଶ୍ରମକୁ ନେଇଗଲେ ଓ ପିତା ତପସ୍ୟାରୁ ଫେରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାଙ୍କ ଆଶ୍ରମରେ ରହିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲେ । ବାଳକ ପ୍ରହ୍ଲାଦଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏହି କାହାଣୀକୁ ସହପାଠୀଦ୍ୱୟ ଧ୍ୟାନର ସହ ଶୁଣୁଥିଲେ । ପ୍ରହ୍ଲାଦ ପୁନଶ୍ଚ କହିଲେ, ଦେବର୍ଷି ଆଶ୍ରମକୁ ଦିନକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଥିଲେ । ମୋର ମାତାଙ୍କର ସେଠାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ହେଉନଥିଲା । ଆଶ୍ରମକୁ ଆସିବା ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟହ ଦେବର୍ଷି ମାଆଙ୍କୁ ନାନା ଧର୍ମ ଉପଦେଶ ଶୁଣାଉଥିଲେ । ଦେବର୍ଷିଙ୍କର ଅସଲ ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟ ଥିଲା ମୋତେ ଉପଦେଶ ଦେବା । ମାତାଙ୍କ ଗର୍ଭରେ ଥାଇ ମୁଁ ସେହି ଉପଦେଶ ସବୁ ଶୁଣିଥିଲି । ଏହା ଭିତରେ ଦୀର୍ଘଦିନ ଅତିବାହିତ ହୋଇଯାଇଛି । ଗୃହଜଞ୍ଜାଳ ତଥା ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାରଣରୁ ମା’ ନାରଦ ଦେଇଥିବା ଉପଦେଶ ସବୁକୁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତାହା ଆଦୌଁ ଭୁଲି ନାହିଁ । ପ୍ରହ୍ଲାଦଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏକଥା ଶୁଣି ସହପାଠୀ ଦ୍ୱୟ ବିସ୍ମିତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ । ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଯେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହରିଭକ୍ତ ହେବେ ତୁଳସୀ ଦୁଇପତ୍ରରୁ ବାସିଲାପରି ଏହା ମାତୃଗର୍ଭରୁ ହିଁ ଜଣା ପଡିଥିଲା । ନାରଦ ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଜଣେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହରିଭକ୍ତ ଭାବରେ ଗଢି ତୋଳିଥିଲେ । ଲଙ୍କାରେ ହରିଶବ୍ଦ ଭଳି ଦୈତ୍ୟରାଜ ହିରଣ୍ୟକଶିପୁର ପୁତ୍ର ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଯେ ଦେବସୁଲଭ ଗୁଣରାଜି ନେଇ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲେ ତାହା ନାରଦଙ୍କ ଧର୍ମୋପଦେଶ କାରଣରୁ ହିଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଥିଲା ।
